Sinopsis

Itziar Okariz (Donostia-San Sebastián, 1965) artistaren lana (performanceak, ekintzak, bideoak, instalazioak, testu-piezak) disidentzia estetikoaren forma bat da, eta zalantzan jartzen ditu hizkuntzaren normatibitatea eta definitzen gaituzten zeinuen ekoizpena. Obra ausarta eta urratzailea da, eta estatuko eta nazioarteko erakusketa askotan izan da ikusgai, besteak beste, 2020ko Shangaiko Bienalean eta 2019ko Veneziako Bienaleko Espainiako Pabiloian. Itziar Okarizi amestea interesatzen zaio, ekintza partekatua eta saihestezina, fisikoa delako, arnasa hartzea eta pixa egitea bezala [bere ekintzarik gogoratuenetako bat Mear en espacios públicos o privados da, non zutik egiten zuen pixa, gizonek egin ohi duten moduan, zirkuitulabur bat sortuz ezarritako ohituran]. Denok amesten dugu eta, gainera, denok ikusten dugu geure burua berak deskribatzen dituen eszenetan, ametsak ere eraikuntza kulturala eta soziala direlako. Ametsak idazten hasi zen, performanceetan erabiltzeko. Amets egiten duenean ?eta gutxitan amets egiten du, dioenez?, irudi horien oroitzapena idazten du esnatzen denean, eta hor aurkitzen d