Sinopsis

Izuak, borreroak bezala, baditu mila aurpegi. Batzuetan, aurpegi hori baino ez duten zeretan ageriko zaigu. Gerran, esate baterako, eta orduan ez dago zezenari adarretatik heldu beste erremediorik, Itxaro Bordak bere narrazioan egin duen bezala. Baina izuak badaki ekintza arruntetan ere bere muturra sartzen. Hitzaldi bat amesgaizto bihur litekeela darakuskigu Juan Garziak. Txikitako oroitzapenen filmean asko dago izutik. Aldi-aldeetako aldeak alde, irakurleak bere izu propioak ezagutuko ditu Sánchez Ostizenetan. Harkaitz Canok amaigabe utzi digu beldurren katalogoa, menturaz konturatu delako izu guztiak izu bera direla azken batean. Zinemako izua izu zinezkoaren kontrako txerto eta sendagarri moduan darabilgula ohartarazten digu Edorta Jimenezek. Anjel Lertxundik, berriz, etxeko izugarriak bazterturik izu bila Transilvaniara jotzeko joera sintomatzat hartu, eta auzoko behiaren gaitza diagnostikatu digu. Antton Olariagak, azkenik, irudizkatu egin ditu bere izu zinezkoak.